De moed van imperfectie

Als de moed me even ontbreekt, dan ga ik over alles twijfelen. En ik weet wel heel erg goed waarom. Toen ik vroeger nog een klein meisje was kende ik dat gevoel al. Was ik wel oké, was ik wel goed bezig, deed ik wel hard genoeg mijn best en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik kan alleen volmondig JAAAAA zeggen. Ik deed en doe nog steeds alles met zo veel mogelijk enthousiasme en met al het beste wat ik in mij heb om al mijn en anderen hun doelen te bereiken. Zo gaat dat leven als perfectioniste. Is dat oké? Nee. Moet dat? Nee. Maar alleen dan voel ik mij oké, dus in mijn geval? Ja.
Ik lees op aanraden het boek ” De moed van imperfectie ” Het zou me kunnen helpen om meer inzicht te krijgen, om alles misschien eens anders te bekijken. Imperfectie, ik had er nog nooit bij stilgestaan, de definitie: ”Imperfectie wordt vaak aangeduid als zijnde niet goed genoeg, fout, gebrekkig. Oftewel: er mankeert wat aan, onvolmaakt, onvolkomen, tekortkoming, verkeerd, zwak” die past nochtans bijna even goed bij me zoals het woord perfectionist. En weet je wat het straffe is?
Ik voelde dat vroeger al, toen ik minder imperfect was dan nu. Ik ben nuchter genoeg om te beseffen dat alle gebreken niet door mezelf gekozen zijn, dat het een speling van het lot was. En op zich kan ik me voor mezelf al ergeren aan dat leven met de rem erop, aan vergeten, aan een lichaam dat soms gingantisch hard faalt, aan een traject waar ik zelf niet voor kies (maar wat ik perfectionistisch gezien weer zó goed mogelijk wil afwerken). Dus ik probeer mijn leven zo normaal mogelijk te leven, dan valt die imperfectie minder op en dan voel ik ze minder. Maar zó nu en dan als ik weer geweigerd heb om rekening te houden met mezelf, als ik dan kei hard met mijne smikkel tegen de muur gelopen ben en daar nog wat blijf nabotsen dan geraak ik zo even het Noorden kwijt. En dan komt het grootste probleem van allemaal boven… Dan voel ik me zó enorm schuldig tegenover de mensen die me dicht aan ’t hart liggen, omdat ik dan voor hen een rem ben, omdat ik hen teleurstel.
Gisteren las ik in het Think Pink boek, dat een therapie er voor kan zorgen dat je wel eens neerslachtig bent, je kan wel eens depressieve gevoelens hebben. De redenen zijn voor iedereen anders, maar wat me opviel was dat de belangrijkste reden er volgens mij niet beschreven stond… Velen hebben een boezemprobleem (kan ik niet echt over meespreken), liggen wakker van de littekens (ook geen probleem mee), hebben angst voor herval (probeer ik niet aan te denken), ervaren veel bijwerkingen (kan ik wel van meespreken) maar waar ik me het meeste aan stoor is dat dat perfectionistische ikje zo hard zijn best doet om gewoon te zijn, dat vreet energie, je kan dat minder goed zijn verstoppen of toch proberen, net zoals je omgeving dat mee kan. Maar zo nu en dan als je over de grens ging krijg je die boomerang recht in je hart. Dus hello teleurstelling.
Voor mezelf en ook kei hard voor de naasten, want hoe weten ze nu wat te doen, als ik mezelf even verlies, als ik even verzuip in zelfmedelijden, als mijn roze bril even zoek is? Dat is meestal beangstigend voor hen… Dus even diep inademen, ne stamp onder mijn kont, om proberen die roze bril weer te vinden.

PS deze keer is een gigantisch geblokkeerde rug, die al een week vreselijk pijn doet en weer een tijd nodig heeft om te herstellen (leve de rem) de oorzaak. Dus als die pijn betert zal het lachen wel terugkomen, wat niet wil zeggen dat dat perfectionistische manneke in mijn hoofd gaat verdwijnen, maar ik werk eraan 😉